Strona:Eliza Orzeszkowa - Na dnie sumienia T. 1.djvu/251

 Hrabia opuścił swój mankiet, i wpatrywał się przez chwilę w twarz stojącego przed nim człowieka. Rycz nie spuścił oczu, ale palące się i nieufne jego spojrzenie, przerzucało się wciąż po przedmiotach pokrywających biuro.
 — Sebastjanie — zawołał nagle hrabia, — ty im zazdrościsz, Sebestjanie.
 — Komu? — zapytał Rycz, podnosząc na hrabiego wzrok czelny i pałający.
 — Im, im, tym dwom poczciwym chłopcom...
 — A więc czegóż ja im zazdroszczę?
 Hrabia miął w obu dłoniach krawat swój przedtem ściągnięty z szyi, oczy jego smutne były i niespokojne.
 — Czego? — powtórzył opuszczając się na fotel, — czego ty im zazdrościsz? Cnoty, Rycz, cnoty im zazdrościsz!
 Sebastjan zaśmiał się półgłosem.
 — Czy pan hrabia ma co do zarzucenia mojej cnocie? czy pan znowu dowiedziałeś się o czem? czy pan mię znowu podejrzywasz?
 — Nie, nie — pośpiesznie odparł hrabia, — nic wcale nie wiem, o nic cię nie podejrzywam Ty wiesz Rycz, że ja nie staram się nigdy dowiadywać się o niczem, i że podejrzywać trudno mi bardzo. Ale ty jesteś upartym, bardzo upartym, mój Rycz! chciałbym widzieć cię łagodniejszym, więcej skro-