Strona:Eliza Orzeszkowa - Na dnie sumienia T. 1.djvu/27

 — Czy nie omyliłeś się? — zapytał. — Czyś dobrze słyszał, że proszono mię abym przyszedł o szóstej?
 — Tak mi powiedziała Aloiza, panna służąca pani Dembielińskiej.
 — A! Aloiza! — samej więc pani nie widziałeś?
 — Nie zostałem wezwany przed obecność samej pani, jaśnie wielmożny panie.
 — A! nie zostałeś wezwany! Aloiza więc powiedziała ci że o szóstej?
 — Tak, jaśnie wielmożny panie!
 — A teraz która?
 — Niespełna druga!
 Anatol spuścił znowu powieki, i przez chwilę wzrok jego szklany znowu utkwiony był w ziemię.
 — Może pani Dembielińska chora? — rzucił po chwili pytanie nie podnosząc oczu, i nie zmieniając kierunku ani wyrazu spojrzenia.
 — Nie, jaśnie wielmożny panie, przyjmowała gości...
 Na te wyrazy Anatol powstał. Po czole jego i policzkach rumieńce przepłynęły szybką, gorącą falą.
 — Gości przyjmowała! — wymówił przez zaciśnięte zęby. — I kogóż to?
 Zdawało się, że pytanie to zadawał więcej sobie samemu niż stojącemu przed nim słudze, ale ten czuł się w obowiązku odpowiedzieć.
 — U pani Dembielińskiej znajdował się hrabia Seweryn Horski.