Strona:Eliza Orzeszkowa - Na dnie sumienia T. 1.djvu/275

cił się do swego towarzysza, i rzekł. — Znalazłem człowieka....
 Rycz uczynił poruszenie wydające radość.
 — Tak? — zawołał, — a więc czemuż nie powiedziałeś mi tego od razu. To wyborna nowina. Któż to taki?
 — Kto? — powtórzył Suszyc, — człowiek....
 — Ale jak się nazywa, gdzie mieszka? — z gwałtownością nalegał Rycz.
 — Nazywa się tak jak nazywał się jego ojciec, a mieszka tam gdzie mu się podobało zamieszkać.
 Rycz gniewnie ruszył ramionami.
 — Nie jestem dwcipnym, i nie umiem podziwiać cudzych dowcipów, ani z nich śmiać się; dla tego chciałbym, abyś nigdy nie żartował rozmawiając ze mną.
 — Mój kochany — spokojnie odparł Suszyc, — moja chęć a twoja chęć, to dwie chęci. Nie widzę powodu dla któregoby miały one zlać się w jedną.
 — Wiesz co? — zawołał Sebastjan stając nagle, — wolałbym abyś mnie wyzwał na pięście, poprobowalibyśmy kto z nas silniejszy; ale ty masz djabelny język, któremu ja rady dać nie mogę.
 — Bo i nie potrzeba abyś mu radę dawał. Co ci do mojego języka?
 — Prawda! — sarknął Rycz, — mnie potrzeba tylko twojej ręki! Ale nakoniec, któż jest ten człowiek?