Strona:Eliza Orzeszkowa - Na dnie sumienia T. 1.djvu/280

nawet z moim synem, a on przystał na wszystko! No dobrze, zobaczymy... tymczasem dobranoc!
 Rzekłszy to odwrócił się jakby tknięty nagłem pragnieniem zakończenia rozmowy. Ale Rycz zatrzymał go za ramię.
 — No — rzekł z tłumioną gwałtownością, — a tamten człowiek? jakże on się nazywa?
 — Widzę biedny Ryczu, że utraciłeś słuch albo pamięć. Mówiłem już przecie że nazywa się on tak jak się nazywał jego ojciec.
 Rycz zatrząsł się ze złości.
 — Słuchaj! — rzekł, — ty sobie żartujesz ze mnie, a ja ci powiadam że wiedzieć będę.
 — Czy posiadasz dar odgadywania?
 — Ty do niego chodzisz przecie, albo on do ciebie.
 — Nie, kochanku, komunikujemy się za pomocą drutu telegraficznego, rozciągniętego pomiędzy dwiema naszemi duszami.
 Rycz opuścił ręce.
 — Z tobą rady niema — rzekł, — masz taki sposób mówienia, że chciałbym cię bić, ale niemam ochoty słuchać.
 — To nie słuchaj!... dobranoc.
 Suszyc znajdował się już na środku ulicy, gdy Rycz kilkoma szerokiemi krokami dogonił go.
 — Słuchaj pan — ozwał się łagodniej niż wprzódy, — zważ sam, że nie jest sprawiedliwem abyś te-