Strona:Eliza Orzeszkowa - Na dnie sumienia T. 1.djvu/322

lery tak zrósł i zżył się, że już nie umiał określić czy spełniał i jakąby przez to spełniał robotę.
 — Pisać, moje dziecko, — zaczął z powagą — znaczy to... pisać...
 Ale przerwał mu wykrzyknik córki. — Psik Burek! po co sadzasz pyszczek do talerza! oparzysz się! czy nie możesz poczekać aż ostygnie!
 — Chcę jeść — zamiauczał kot, ząbkami i łapkami czepiając się sukni Monilki, z której go ztrząsała.
 — Poczekaj! — odpowiedziała mu jego pani, wiesz dobrze, że dostaniesz, po co się naprzykrzać?
 Burek zrozumiał i usiadł u nóg jej spokojnie, od czasu do czasu tylko, jakby dla lepszego przypomnienia się, miaucząc zcicha i pomrukując głośno.
 — Ojczulku — ułatwiwszy się z Burkiem zaczęła dziewczyna, — kogoś tam ojczulek widział w biurze?
 — Wszystkich — odpowiedział pan Walery.
 — Ale kogóż?
 — No, wszystkich.
 — Ale któż przy ojczulku najbliżej siedział?
 — A no, jak zawsze, p. Józef.
 — A za p. Józefem?
 — Pan Ignacy.
 — A za panem Ignacym?
 — Nudzisz mię moje dziecko! no, wszyscy wielu nas tam było, siedzieliśmy jeden za drugim!