Strona:Eliza Orzeszkowa - Na dnie sumienia T. 1.djvu/323

 — Ależ niech mi ojczulek mówi o co ja się pytam! Któż siedział przy panu Ignacym?
 — Pan Rodryg Suszyc.
 Niewiedzieć dla czego dziewczę usłyszawszy to imię spłonęło nagle ognistym rumieńcem. Było to wszakże jedno okamgnienie, po którem uśmiech swawolny wrócił na usta Monilki.
 — A przy panu Rodrygu kto siedział? — zaczęła znowu indagację.
 — Ściana stała — odpowiedział z powagą p. Walery, pan Rodryg siedzi przy samej ścianie.
 — Aha! — rzekła Monilka — dobrze. A na przeciw Rodryga kto siedział?
 — Pan Sylwester?
 — A przy panu Sylwestrze?
 — Pan Kazimierz. Ale dośćże już tego...
 — Dość! dość! — zawołała dziewczyna śmiejąc się głośno, bo cała jej indagacja do tego tylko ostatniego zmierzała imienia.
 I cóż, ojczulku? — przestając smiać się zapytała nagle Monilka.
 Ale p. Walery nie znał się na dyplomacji dziewcząt, wstydzących się przed najbliższymi nawet wypowiadać całą myśl, przyśpieszającą gwałtownie bicie ich serduszek...
 — Co? — zapytał z niejakiem zdziwieniem podnosząc wzrok na córkę.