Strona:Eliza Orzeszkowa - Na dnie sumienia T. 1.djvu/355

 — Nie miałeś poco przychodzić! mrukuknął doń Rycz, u mnie dziś gości niema.
 — Wiedziałem o tem, — odparł Rodryg stając naprzeciw gospodarza; — tym razem przyszedłem aby pomówić z tobą o interesie.
 — Czy co nowego zaszło? Zapytał Rycz podnosząc na niego swoje nieufne, żarzące się oczy.
 — Nie, nic nowego! ale mnie pilno... jabym chciał załatwić to jaknajprędzej.
 — Ho, ho! — stłumionym przez ostrożność głosem wykrzyknął Rycz, — w młodej dziecinie nauka słynie! Ojciec twój niechciał cię wcale przypuszczać do tego interesu przez wzgląd na twoją młodość, a ty nas jeszcze napędzasz. No dobrze, dobrze, ale czy jesteś pewnym że potrafisz zrobić to, co do ciebie będzie należało?
 — Róbcie tylko swoje, a o mnie się nie troszczcie. Co wziąłem na siebie tego dokonam — syczącym szeptem zapewnił Rodryg.
 — Pamiętaj o tem, że trzeba tam dobrze wplątać jednego przynajmniej człowieka, — mówił Rycz, wpatrując się w twarz swego towarzysza.
 — Ja z jednego potrafię uczynić dwóch — szepnął do siebie Rodryg.
 Ojciec i zięć... dodał ze stłumionym wewnętrznym chichotem, a głośniej nieco wymówił:
 — Słuchaj Rycz! czyby ci się podobało złapać dwie ryby na jednę wędkę?