Strona:Eliza Orzeszkowa - Na dnie sumienia T. 2.djvu/248

—   242   —

 — Słuchaj! — rzekł zwracając się do towarzysza, — jeżeli mi jak najprędzej nie dasz pieniędzy, pójdę sam do turmy, a potem..... to już za nic nie ręczę.
 — Ile ci trzeba?
 — Jak najwięcej.
 Oczy włóczęgi zdjęte przed chwilą jakąś instynktową, nieprzezwyciężoną trwogą, rozgorzały znowy przykrym lecz silnym blaskiem chciwości i skierowały się na ręce Suszyca, w których ukazał się spory skórzany pugilares.
 — Mało! — zawołał chwytając podane mu pieniądze i jednym rzutem oka obejmując je i przerachowując pod światłem księżyca, — mało! daj więcej!
 — Nie mam, — odpowiedział Suszyc.
 Włóczęga wsparł się znowu obu dłońmi na kiju, i odparł krótko:
 — Zaczekam.
 Po tej odpowiedzi nastąpiło również krótkie pytanie:
 — Gdzie?
 — Gdziekolwiek, ale zawsze w sąsiedztwie twojem i twego kochanego synalka.
 — Spodziewam się przecież, że nie przyjdziesz do miasta?
 — Jeżeli zmusicie mię do tego, przyjdę.
 — Sam sobie zaszkodzisz najwięcej.... Ten strażnik.....