Strona:Eliza Orzeszkowa - Na dnie sumienia T. 2.djvu/249

—   243   —

 — Cicho! ten strażnik do ciebie nie należy, zdam z niego rachunek panu Bogu.....
 — I władzom także!
 — Może i władzom, ale w takim razie uczynię pewne odkrycie, które pozyska dla mnie trochę pobłażliwości władz....
 Cierpliwoćć i zimna krew Suszyca, zaczynała wyczerpywać się widocznie.
 — Czegóż chcesz nakoniec? — zapytał tonem krótkim i gniewnym.
 — Chcę wiele pieniędzy; przysiągłem sobie, że oddalę się ztąd bardzo bogatym, albo nie oddalę się wcale....
 — Czyś zapomniał, że idzie tu o życie twoje....
 — Nieprawda! Kary śmierci niema w naszym kodeksie, znam go przecież.
 Milczenie zapanowało znów na parę minut.
 — Cóż? kiedyż przyniesiesz mi więcej pieniędzy? — ozwał się włóczęga.
 Suszyc odetchnął głęboko, jakby chciał zrzucić z piersi ogromny jakiś ciężar, który ją uciskał.
 — Nie mam, — rzekł krótko.
 — Jakto? wcale niemasz?
 — To weź u syna.
 — Weź sam.
 — Trzebaby pójść do miasta.
 — Uczyń jak uważasz najlepiej.