Strona:Eliza Orzeszkowa - Na dnie sumienia T. 2.djvu/252

—   246   —

 — Odchodzę, — wymówił Suszyc, nieodwracając głowy.
 — Nie dałeś mi żadnej stanowczej odpowiedzi!
 Suszyc raz jeszcze zwrócił się twarzą do posępnego swego towarzysza.
 — Jakąż ci mogę dać odpowiedź? Pieniędzy nie mam więcej. Przed dziesięcioma laty spłaciłem długi, dałem wyprawę córce, reszta poszła jakoś w świat. Jakim sposobem poszła, nie wiem, dość że poszła i do mnie nie wróciła. Oddałem ci wszystko com posiadał jeszcze w gotowiźnie... więcej nie mam, a zatem i nie dam.
 — Weź od syna.... on słyszę bogaty teraz, — szepnął włóczęga.
 — Weź sam, — odparł Suszyc, i odwrócił się znowu.
 — A więc przyjdę do miasta!
 — Jak chcesz.
 Rzuciwszy ostatnie słowa, Suszyc zdwoił kroku, i po chwili zniknął w gęstwinie, która zwarła się za nim, skoro tylko przestał rozgarniać ją rękami. Zdawało się, że siła jakaś niezwalczona odegnała go od miejsca, na którem rozmawiał przed chwilą; że opanowało go tak potężne uczucie odrazy, tak śmiertelne zmęczenie moralne, iż nie zatrzymałby się tam ani sekundy dłużej, choćby wiedział, że wśród zarośli tych, pomiędzy które się zagłębił,