Strona:Eliza Orzeszkowa - Na dnie sumienia T. 2.djvu/50

—   44   —

 Oczy Ewy zamigotały przykrem światłem; możnaby rzec iż spotkały się z widokiem, który je raził. Niecierpliwym trochę gestem wskazała na swe warkocze, które Aloiza rozplatała i splatała, i rzekła krótko: — Prędzej!
 Służąca pochyliła głowę, i delikatną, zwinną ręką pełniła swą robotę. Ewa oparła twarz na dłoni, i nie spuszczając oczu z odbitego w lustrze obrazu garderobianej, ozwała się po chwili:
 — A o przyszłości swej co myślisz?
 — Pani wie o tem oddawna — szepnęła dziewczyna nie podnosząc spuszczonych powiek.
 — Niewiem już teraz; dawno się nie pytałam o to.
 — Zawsze to samo...
 — Zawsze myślisz o Ignacym, czy tam Antonim...
 — O Ignacym, pani. Tak, zawsze myślę o nim. Od lat pięciu jesteśmy zaręczeni, ale nie możemy się pobrać... on bardzo biedny...
 — I dla tego że on biedny, nie chcesz zostać jego żoną? — przerwała Ewa podnosząc zwolna głowę. Na bladą twarz jej wystąpił słaby rumieniec. — Źle robisz — dodała silniejszym jak wprzódy głosem, — źle robisz, źle robisz!...
 — O pani! — zawołała służąca, — ja lękam się biedy!