Strona:Eliza Orzeszkowa - Nowele i szkice.djvu/21

— 11 —

gdy z niej spada pancerz bólu, tak szemrzą westchnienia nieśmiało budzących się nadziei…
 Coraz więcej śród ciszy słychać było westchnień ulgi, coraz śmielej odzywać się w niej poczynały dzwonki budzącej się radości. To kwiaty wzdychały tak słodko, że będą żyć i kwitnąć, to ptaki podzwaniały tak radośnie, że wnet zobaczą słońce.
 Ogrodnik dogorywający kaganek swój zgasił i przez okno celi na ogród wyjrzał…
 Co to? Strop niebieski ciemny jeszcze, lecz niema już pod nim potworów-chmur, a są — gwiazdy. Gdzieniegdzie złotemi oczyma ku ziemi mrugają: pogoda! pogoda! Będzie tu nas zaraz więcej!
 I było ich coraz więcej. Ogrodnik zaszeptał, że pieśń dzwonu uratowała ogród, z piersi wydał westchnienie ulgi i po trwodze śmiertelnej — spoczął.
 Ale dzwon nie spoczywał i grał, tylko inaczej jak wprzódy. Gdy z pod nieba pierzchnęły chmury-potwory, nie wydał z siebie westchnienia ulgi, tylko umilkł na chwilę, a potem znowu rozległa się nad ogrodem pieśń jego, lecz inna.
 Słychać w niej było serce, śmiertelne, zmęczone i ogarnięte tęsknością przedśmiertną, serce czujące, że wyszły zeń siły wszystkie i że wnet umrze.
 Nie było w niej triumfu z odniesionego zwycięstwa, ani dumy, ani radości. Było zdumienie głębokie nad tem, że bój wygrany, a radość nie przyszła i nad życiem przewalczonem, przeminionem zaduma bezdenna i żałość po czemś, co w życiu być mogło, nie było. Była w niej