Strona:Eliza Orzeszkowa - Pierwotni.djvu/159

—  151 — 

rana! z sercem rozdartém! Pawełku! słuchaj-że! mój Pawełku najdroższy!
 — A co Kociu? „do pomyślnéj rezolucyi doprowadzisz, w wypadku takim honorarya... honorarya... honorarya...
 — Oj! żebym ja mędrsza była, niż jestem, zrobiła-bym ci ja honorarya takie, żeby ci ani jednego włosa w czuprynie nie zostało... Słuchaj-że!..
 Tu poskoczyła, usta do samego otworu ucha mężowskiego przyłożyła i z całéj swéj niemałéj siły wrzasnęła:
 — Brat Ignacy...
 — Jezus Marya! — rzucił się i wyprostował Żytnicki, lecz wnet do zimnéj swéj krwi wracając, spokojnie wymówił: — Ależ wrzeszczysz!... czegóż chcesz? mów prędzéj i idź sobie, bo czasu nie mam...
 — Przyjeżdża! — nawpół wyłkała, a nawpół zaśmiała się Żytnicka.
 — Kto?
 — Brat...
 Nie mogła daléj mówić. Wzruszenie ją dławiło.
 Żytnicki, jak sprężyną ruszony, wstał z krzesła.
 — A! — rzekł, — to co innego. A kiedyż?
 — Dziś... dziś... dziś...
 — O!
 Twarz jego oblała się pogodą, niemal radością.
 — Trzeba jechać po niego na stacyą kolei...
 — Mój Pawełku, jedź!
 — A jakże... przyjemność dla nas taka i... honor! Do koczobryka zaprządz każę i budę podnieść...
 — Nie budę ale fordekiel... — poprawiła żona, potém jednak z energią dodała, — nie! nie! nie koczobrykiem...
 — A czémże...
 — Koczem, koniecznie koczem...