Strona:Eliza Orzeszkowa - Pierwotni.djvu/167

Ta strona została uwierzytelniona.
—  159 — 

Szare źrenice Kołowicza zamigotały niespokojnie. Mimowiednie jakby obejrzał się dokoła i, zniżając nieco głos, z widoczném niezadowoleniem, wyrzekł:
— Co tam ten nowy świat! co tam zniszczyć! O tém i gadać nie potrzeba! głupstwo! Ja myślał, że tu w tym kącie waszym nikt o takich rzeczach i nie słyszał.
Eugeniusz uśmiechnął się gorzko.
— Widzisz pan, — rzekł powoli, — w kątach mieszkają ludzie, nie dla kątów przeznaczeni...
— No... to i czegoż te ludzie w kątach siedzą? — z bystrém spojrzeniem zapytał Kołowicz.
Eugeniusz spuścił oczy, Żytnicki natomiast z wyjątkowo u niego żywém poruszeniem zwrócił się ku szwagrowi.
— Żona moja bardzo zawsze pragnęła pomówić o tém z panem generałem...
— A czémuż nie? czemuż? co tylko będę mógł, zrobię. Gotów do usług!
Żytnicka wbiegła do pokoju z wielkim śmiechem, który obudził w niéj mały Karakałpak. Opowiadała mężowi o jego cerze, ustach, nosie, zębach, o tém, że herbata z solą i jaglaną kaszą wnet dlań będzie ugotowaną, i że posłanie dlań urządziła w sionkach, przy pokoju brata.
— Upadł, — mówiła, — na materac i zasnął zaraz, jak zabity... Ot i Ka... ka... Karakołpaki tak samo widać śpią jak ludzie...
W parę godzin potem towarzystwo całe znajdowało się już w saloniku.
Kołowicz zmienił cokolwiek postać swą. Na usilne prośby siostry, przywdział szlafrok i pantofle. Wzbraniał się z razu od zaprezentowania się w negliżu.
— Przy damach, — mówił, w szlafroku siedziéć... to już będzie zanadto nieceremonnie...