Strona:Eliza Orzeszkowa - Pierwotni.djvu/174

—  166 — 

 — Czy wielki fundusz?
 — Nie wiem ile... nie pytałam się jeszcze. Jak zapytam się, to powie i wiedziéć będę. Ale że pan z niego, to pan... całą gębą! Jaka bielizna u niego, jakie odzienie! i z miny już widać...
 — To prawda, że z miny widać. Ot, wié pani kochana, mnie się zdaje, że pan generał więcéj nawet na wielkiego pana wygląda, jak pan Kamerherr. Ja pana Kamerherra tutaj przez dziurkę od klucza widziałam!...
 — A więcéj, pewnie że więcéj... choć i tamten... o! wielka także figura! Ach, jakbym ja chciała...
 Umilkła i zamyśliła się.
 — Czegoby pani kochana chciała?
 — Żeby oni spotkali się z sobą!
 — Kto z kim?
 — On z Ignasiem. I żeby oni wszyscy Ignasia poznali. Ot dopiéro pokazała-bym im, że nie oni jedni panami są, ale że i ja także nie wyskoczyłam widać sroce z pod ogona, kiedy takiego mam... Ot-bym dopiéro śmiało im w oczy patrzyła i myślała: taka ja dobra, jak i wy!
 — To niech pan generał z wizytami pojedzie...
 — Dokąd?
 — Do Odropola, do Pomiń, do Sanowa...
 — Ej Sanów! co mi tam Sanów! Palcem tylko kiwnę, a Saniccy sami tu przylecą. A jak on pojedzie do Odropola i do Pomiń, to co mnie z tego. Ja tam nie będę i nie zobaczę, jak na niego pan Kamerherr, i Odropolska, i pani hrabina patrzéć będą...
 — Wié pani co? Proszę dla pana generała bal wydać i wszystkich zaprosić...
 Żytnicka z krzesła poskoczyła.
 — Aha! — krzyknęła.
 Lecz posmutniała prędko.