Strona:Eliza Orzeszkowa - Pierwotni.djvu/74

— 66 — 

 — Idź Jasiu, idźże grać, kiedy pan Sanicki życzy sobie. — pośpiesznie szepnęła mu żona.
 Wstawał już i sam z rozweselonemi oczyma i rozpogodzoném czołem.
 — A jakże! a jakże! jeżeli sąsiedzi dobrodzieje życzą sobie... służę! i owszem! z przyjemnością!
 W saloniku, przy świetle dwu świec stearynowych, pomiędzy wizerunkami Bismarcka, Loli-Montez i Ś-go Józefa Oblubieńca, trzéj mężczyźni do północy rzucali karty na zielone sukno stolika. Gra to była nadzwyczaj tania, i nikogo zrujnować, ani wzbogacić nie mogąca, niemniéj przecież z powagą blizką uroczystości prowadzona. W pauzach, pomiędzy ukończonemi a rozpoczynającemi się robrami, Sanicki z zadowoleniem ręce zacierał, na zegarek spoglądał i mówił:
 — Ot jakoś sobie wieczorek przechodzi! Człowiek przynajmniéj o tych przeklętych interesach nie myśli.
 Raz od niechcenia jakby rzucił pytanie:
 — Czy sąsiedzi widzieliście tegoroczną kometę?
 — Jaką kometę? — zapytał Żytnicki.
 Drożycki zaś, na znak zrozumienia, skinął głową.
 — Jest, jest kometa — potwierdził — ludzie mówią, że na wojnę.
 — Może i nie na wojnę — zaprzeczył Sanicki.
 — A na cóżby?
 — Różnie bywa... w Apokalipsie pisze, że komety i różne podobne zjawiska będą przed końcem świata...
 — A jakże! ależ wprzódy Antychryst przyjść musi...
 — Alboż nie przyszedł?
 — Nie słyszałem.
 Sanicki rozśmiał się wpół z goryczą, wpół żartobliwie.
 — A moj Judel — rzekł.
 — A no — potwierdził Drożycki — już to wiadomo, że te żydy, to antychrysty prawdziwe...