Strona:Eliza Orzeszkowa - W zimowy wieczór.djvu/166

 — Może być, że pan Tomkiewicz o wielu rzeczach jeszcze nie słyszał, ale my to już dawno wiemy, że człowiek cywilizowany dla każdego grzecznym być powinien.
 — Cicho Janek, cicho! — ulubieńca swego oburknął Korejba, lecz wnet łaskawie dodał:
 — No, zdejm już Gdalu ten wór z pleców i wyprostuj się, kiedy panicz tak chce.
 Gedali, widocznie ucieszony, począł przez ramiona i głowę zdejmować grube sznury tłomoka. Nie mógł jednak tego uczynić od razu: ręce mu drżały i zakaszlał się silnie.
 — Jadwisio! pomóżże mu! — zakomenderował Janek.
 Dziewczynka, która stała najbliżej Żyda, poskoczyła i w mgnieniu oka, czerwonemi i niemałemi wcale rękoma, przerzuciła mu w tył głowy splot grubego sznura! Tomkiewicz oburzył się.
 — Jezus, Marya! — krzyknął — jeszcze czego nie stawało, aby panna Jadwiga około żydowskich łapserdaków rączki swoje brudziła. Co nadto, tego już, słowo honorowego człowieka, i świnie nie jedzą!
 Ale Jadwisia, komenderówce brata gimnazyasty posłuszna, dla innych zuchwały języczek w rumianej buzi miała.