Strona:Eliza Orzeszkowa - W zimowy wieczór.djvu/168

oparty, zupełnie prawie już pewny, że mu się tu nic złego nie stanie. Na pytanie Korejby odpowiedział:
 — Co? Ot co... Pan Bóg dopuścił. Mój dom w Wołpie spalił się.
 — Szkoda! szkoda! — z widocznem współczuciem rzekł Korejba.
 — I dobrze! — krzyknął Tomkiewicz. — Zjadał wilk, zjedli wilka! Albo to oni mało budynków ludzkich podpalili. W Krzewnie tej wiosny podwał wódczany podpalili, a w Palówce karczmę.
 Cicho i zlekka ramionami wzruszając, Gedali odpowiedział:
 — Ja nie podpalał.
 — Ale bo nie mogłeś, a żebyś tylko mógł, tobyś podpalił.
 — Nie podpaliłby, — zaprzeczył Korejba — ja jego kiedyś dobrze znałem. Człek był spokojny. A Merka twoja jak ma się? Czy i ona już w Wołpie kramy nie ma?
 — Umarła.
 — Patrzajcie! umarła! — Szeroko znowu usta otworzyła Korejbina; — a a a! taki jeszcze i nie stara była kobieta! a z czegożto ona umarła?
 Żyd patrzył w ziemię.