Strona:Eliza Orzeszkowa - W zimowy wieczór.djvu/181

trzył chwilę na garnek, napełniony żółtawem, niedawno udojonem, jeszcze ciepłem mlekiem i przecząco wstrząsając głową, rzekł:
 — Dziękuję panience. Mnie tego nie można.
 — Co? trefne? — ze śmiechem zawołał Tomkiewicz.
 — Mnie tego nie można...
 — To może choć chleba z masłem? — ozwał się Janek.
 Gedali nic już nie rzekł, tylko przecząco znowu głową poruszył.
 — Ot, zjedlibyście choć parę kartofli z solą, a to ze wszystkiem zesłabniecie — spoglądając w garnek, gdzie było jeszcze trochę kartofli, zaprosiła Korejbina.
 Widocznie zakłopotany i twarz nieco od obecnych odwracając, Gedali odpowiedział:
 — Dziękuję wielmożnemu państwu za wszystko... już ja sobie jutro u szynkarza w Szumnej podjem.
 — No, żyjżeto z tymi ludźmi! — grubym basem krzyknął ekonom — kiedy oni z chrześciańskiej ręki kawałka chleba nawet nie wezmą, jakby wszystko, co nasze, zarażone im było! A! słowo honorowego człowieka! psiawiary on i niech ich dyabli porwą z ich trefami i głodnemi bachorami razem!