Strona:Eliza Orzeszkowa - W zimowy wieczór.djvu/256

końca, przy samych już prawie drzwiach stała beczułka, woń kwaszonej kapusty wydająca, toczyła się rozmowa, turkotem kołowrotków i gwarem wesołych głosów głuszona. Przybyły siedział tam obok Jelenki, która, żadnego udziału w napełniających izbę swawolach i żartach nie biorąc, karmiła, a potem na rękach kołysała swe paromiesięczne dziecko.
 — Wesołe u was wieczornice — zaczął.
 — A wesołe — odpowiedziała.
 — Dawno wyszłaś za Aleksego?
 — A już na przyszłego Piotra cztery lata będzie.
 — A wieleż teraz masz lat?
 Uśmiechnęła się i wstydliwie głowę pochyliła,
 — Czy ja wiem? Musi na Jerzego dwadzieścia skończę...
 — Phi! — gwizdnął gość — stara z ciebie kobietka. No, a dobrze ci tu żyć?
 — Czemu nie dobrze? I bardzo dobrze, daj Boże kab tak do wieku było.
 — Aleksy dobry, a? nie bije?
 Zarumieniła się.
 — Jeszcze tego nie było — nieco gniewnie sarknęła.
 — A lubi?