Na życiu jej spoczął wczesny cień żałoby; wcześnie też niepospolita wrażliwość uczuciowa szukała ujścia w twórczości poetyckiej — w ósmym roku pisała Elżbieta Barrett pierwsze swe liryki, pierwszy zbiorek drukowany ukazał się, gdy poetka rozpoczęła ledwie ośmnastą wiosnę. Żniwo to poetyckie wzrosło gorzkiemi łzami: opłakała już autorka, wkrótce bogata w laury, śmierć ukochanego brata, jedynej, po matce, istoty, która bliska jej była sercem. Brat ów doglądał jej w chorobie płucnej, wymagającej pobytu w łagodniejszym klimacie: w oczach siostry utonął i ciała jego nie odnaleziono.
System nerwowy młodej dziewczyny, potężnie tą tragedją wstrząśnięty, poddano szczególnej kuracji: kilkoletni pobyt w mrocznym pokoju izoluje poetkę od wrażeń z zewnętrznego świata, natomiast nie zaniedbał jej chciwy wiedzy umysł ogromnie bogatej lektury w wielu językach. Owocem samotnych rozmyślań było kilka tomów podniosłych liryk, o charakterze refleksyjnym, elegijnym, pełnych wszelako patetycznego żaru. W czterdziestym nieledwie roku życia dopiero następuje zmiana okoliczności, skazujących poetkę na pustelniczą egzystencję w domu ojca,
Strona:Elizabeth Barrett Browning - Sonety.djvu/5
Ta strona została uwierzytelniona.
ELŻBIETA BARRETT-BROWNING.
(1809-1861).
