Strona:Elwira Korotyńska - Dary szczęścia.djvu/15

 — Oho! — pomyślał oberżysta; — to jeszcze lepsze od noża!
 Muszę, go mieć, tego osiołka...
 Zabrał Filipa do izby, nakarmił, napoił, a gdy ten spać się ułożył, zabrał do swojej stajni czarodziejskiego osiołka, a Filipowi oddał swego kłapoucha.
 Wrócił Filip do chaty szczęśliwy nad miarę i zadowolony z daru, od szczęścia otrzymanego.
 — Zaledwie wszedł do chaty, zawołał radośnie:
 — Jesteśmy bogaci, jak sam król! Zdejm kapę z łóżka, rozłóż ją na podłodze, tylko szybko!
 Żona i dzieci patrzały z przerażeniem na Filipa, wszyscy byli najpewniejsi, że zwarjował.
 — Co chcesz robić z tą kapą? — spytała żona.
 — Rób to, co ci każę — zawołał.
 Żona rozpostarła kapę na podłodze, a Filip przyprowadził osła i zaczął go kijem okładać.
 Ale złoto nie sypało się pomimo bicia...