Strona:Elwira Korotyńska - Dowcipne małpki.djvu/15

 Przecież ja nie jestem złodziejem!
 — To i cóż z tego? Chcemy być podobnymi do ludzi, a nietylko do ciebie..
 A czyż niema wśród ludzi złodziei?
 Chi! chi! chi!
 — Co tu robić? — myślał biedny kramarz — chyba to stworzenia nie dadzą się namówić do zwrotu...
 Siłą też nie pokonam tych figlarzy! Jest ich kilkanaście, strzelać nawet na postrach nie mogę, bo nie mam z sobą broni...
 A zresztą, cóżby broń pomogła wobec takiej gromady?..
 Rzuciłby się szympans, jeden, drugi i głowę by mi kamieniem rozwalił lub udusił swemi potężnemi łapami...
 Alboż się to nie zdarzało?
 Sprobuję jeszcze porozmawiać i do oddania mego towaru namówić:
 — Drogie małpy! kochane zwierzątka! Słuchajcie! — rozległ się głos rozpaczonego kramarza.
 — Słyszycie? On was nazywa małpami, zwierzętami, chociaż mamy na sobie czapki, przez ludzi tylko noszone!