Strona:Elwira Korotyńska - Dziecięce lata Kościuszki i Poniatowskiego.djvu/16

— 14 —

 KOŚCIUSZKO. Ale jej brat najstarszy.
 JÓZEF. Dobrze, dobrze, zobaczymy.
 KILIŃSKI. A! jaki mi żal Cesia! W kajdanach, jak zbrodzień! to okropne...
 JÓZEF, Nie czas żałować róż, gdy lasy płoną...
 KILIŃSKI. Pięknie powiedziane! Masz rację! (wchodzi Michałek)
 MICHAŁEK. Paniczu! Książe rodzic ma przyjść tutaj i książki i zeszyty przeglądać — wie już o paniczu Cesiu i boi się o panicza. Przyszedłem, by was paniczu uprzedzić. Wiem że macie niedozwolone piosenki...
 JÓZEF. Mam i coś więcej.
 MICHAŁEK (ciekawie). A i co jeszcze? Broń Boże, kule lub proch? Paniczu, dom może wylecieć w powietrze...
 JÓZEF. Nie bój się Michałku, tego to nie mam, niestety!
 MICHAŁEK. Powiedzcie mi paniczu, takiem ciekawy!
 JÓZEF. Nie zrozumiesz!
 MICHAŁEK. Takiem głupi? A jak panicz chce, żeby czego książe rodzic nie wiedział, to Michałek mądry...
 JÓZEF. Kocham ciebie Michałku i wdzięczen ci jestem za twe przywiązanie... Idź teraz, muszę parę zeszytów ukryć przed ojcem — zniszczyłby mi napewno!