Strona:Elwira Korotyńska - Historja bułeczki.djvu/13

Potem z pieśnią wesołą powracali robotnicy znużeni do domu.
 Porobiono snopy, wyschły na słońcu, poczem zawieziono do stodoły.
 W stodole zaczęło się młócenie. Młócili mężczyźni, pracowały i kobiety ochoczo, aby prędzej mieć ziarno gotowe do młyna.
 Ciężka to praca i w ramionach boli wieczorem po takiem machaniu cepem, ale wszystko to się znosi dla chleba.
 Zresztą w obecnych czasach maszyny zastępują cepy, a żniwiarki żną zboże, nie każdy jednak gospodarz ma sposobność pożyczenia takich maszyn ze dworu i niekażdy może zdobyć się na kupienie takowych.
 — A co potem, mamusiu?
 — Potem, synku, zgarnięto ziarnka do worków i zawieziono do młyna.
 Młynarz zważył ziarno, zapisał, ile korcy lub ćwierci i zabrał się do roboty.
 Wsypał do przygotowanej na to skrzynki i puścił w ruch koła. Młyn