Strona:Elwira Korotyńska - Jagusia sierotka.djvu/15

bem, a pani morzyła mnie głodem.
 — Drzwi żelazne zamknijcie się!
 — Tego nie zrobimy! — odpowiedziały wrota. — Ona nas posmarowała oliwą, a pani pozwalasz, żebyśmy rdzą były pokryte.
 Jagusia biegła z całej siły, stanąwszy nad strumieniem znów poprosiła o przejście i znów ułatwiono jej to natychmiast.
 Czarownica zaś przybiegłszy nad brzeg wody zawołała ze złością:
 — Hej, ty brudny strumieniu, rozstąp się!
 Strumień rozstąpił się, ale kiedy czarownica doszła do środka, uniosła się woda, zalała ją i utopiła.
 Wróciwszy do domu, Jagusia oddała czarownicy szkatułkę.
 — To jakaś czarodziejska sztuka! — pomyślała — ale potrafię swego dopiąć.
 Tego wieczora kazała Jagusi spać z sobą w jednym pokoju.
 — Zapamiętaj sobie to, co mówię — powiedziała dziewczynce. — W kurniku