Strona:Elwira Korotyńska - Litościwa mrówka.djvu/10

 Coo? Jeszcze stoisz? Bo jak cię kolnę żądłem!
 Biedny konik zebrał wszystkie swe siły i uciekł od złośliwego owadu.
 A w ślad za nim biegł śmiech szyderczy samolubnej, bezlitośnej pszczoły, dumnej swego miodu i wosku.
 Oddaliwszy się od stojących w sadzie uli, spadł bezsilny na pożółkłe, leżące gromadnie liście...
 — Umrę tu, — szepnął omdlały od głodu — niema dla mnie ratunku!
 I ułożywszy skrzydełka i łebek na jednym z liści zapadł w odrętwienie.
 Naraz uczuł, że się coraz niżej opuszcza, że zapada w ziemię...
 Przerażenie go ogarnęło. Co to? czyżby był tak ciężki, że udźwignąć go ziemia nie może?
 Uniósł zmartwiałe źrenice i to co ujrzał, było nad wyraz okropne.
 Koło niego uwijała się gromada żałobników i chciała go już pogrzebać...
 Czterech z nich, czarno odzianych, z żółtemi szarfami, spełniało rolę grabarzy.