Strona:Elwira Korotyńska - Litościwa mrówka.djvu/13

 Ujrzał go wyłażącego na powierzchnię, opasłego nad miarę, w płaszcz aksamitny odzianego.
 — Panie, posil mnie czemkolwiek, daj mi schronienie...
 — Nie widzę kto mówi, czem mogę służyć i kim pan lub pani jesteś?
 — Jestem konikiem polnym, nie raz uprzyjemniałem ci wieczory swym śpiewem...
 Teraz jestem bezsilny i głodny, ratuj mnie, wielmożny panie...
 — Pi, pi, pi! jakiś ty mądry! Chciałbyś, żebym na ciebie pracował! Pracuj sam na siebie, bądź takim, jak ja, nie próżnuj w lecie, a na zimę ci nie zabraknie pokarmu...
 Mam żonę i dzieci do wyżywienia — to dosyć!
 Przytem mam reumatyzm w nogach grzebać dla ciebie nie będę, wilgoć mi szkodzi... Odpocząć muszę... Żegnaj braciszku...
 — Ach! ach! — jęknął nieszczęśliwy — pozostaje mi tylko umrzeć!
 — Masz rację, masz rację, mój pa-