Strona:Elwira Korotyńska - Litościwe Dzieci.djvu/12

dłach, że ta z przeraźliwym krzykiem rzuciła się do ucieczki.
 Otrząsnąwszy w sionce przed drzwiami śnieg z ubrania, Jasiek i Anka szybko weszli do chaty.
 — Baliśmy się już o was, drogie dzieci, — przywitała ich temi słowami ucieszona z powrotu dzieciaków, matka.
 — Czy nie spotkała was jaka przygoda? — pytał ojciec.
 — Nakarmiliśmy wilka! — wołała Anka.
 — Napoiliśmy niedźwiedzia! — dodał Janek.
 Ale sowie dostało się dobrze za niegrzeczność! — śmiała się dziewczynka.
 I opowiedzieli rodzicom o swych dziwnych przygodach, ciesząc się jednocześnie, że wyrzeczeniem się świeżego chleba i mleka nakarmili głodne i spragnione zwierzęta.
 Rodzice popatrzeli na siebie, przejęci tą samą myślą: — Mamy dobre i litościwe dzieci, które nawet dzikim zwierzętom nie odmawiają pomocy...