Strona:Elwira Korotyńska - Litościwe Dzieci.djvu/15

kijem i nauczyłeś grzeczności, hu! hu! hu!
 Pojęli wtedy wszyscy, że Bóg nawiedził dom ich wielkim cudem, że zwierzęta przemówiły, aby rozsławić miłosierdzie.
 Jakżeż dziękowali Bogu i z jakim apetytem zjadali! I tak było do końca ich życia.
 Dojrzewały ziarna, wzrastały wysoko kłosy, dawały plon obfity.
 A tymczasem w tejże okolicy, u innych ludzi był stały nieurodzaj i klęski.
 U bogatego gospodarza, właściciela folwarku, który żałował snopka żyta dla wróbli, działo się wprost przeciwnie.
 Martwiła się gospodyni, martwił się gospodarz, wreszcie rzekł dnia pewnego do żony:
 — Zubożeliśmy tak bardzo z tego powodu, iż za dużo dajemy ubogim. Nie mamy na to środków. Wyganiaj wszystkich proszących, bo zginiemy! Sami pójdziemy wkrótce na żebraninę!