Strona:Elwira Korotyńska - Roztropne prosiątko.djvu/12

 Wiedział, że trzy prosiątka wyszły z pod matczynej opieki, pamiętał, że zjadł tylko dwoje... Gdzież trzecie?
 Węszył, węszył, chodził i wynalazł.
 — Aha! mam cię! — i oblizał się myśląc o smacznym kąsku, który go nie ominie z pewnością.
 Podszedł do kamiennego domku i zapukał:
 — Puk! Puk!
 — A kto tam?
 — To ja, przyjaciel!
 Pobiegło prosiątko do okna, spojrzało i widząc, co to za przyjaciel chce wejść do jego domku, odpowiedziało:
 — O, nie, nie, mój panie, nie wpuszczę cię nigdy!
 — Coo? Nie wpuścisz? Zobaczymy. Zaraz rozwalę twój domek i ciebie zjem!
 Gryzł i gryzł, szarpał pazurami, rzucał się całem cielskiem o kamienne mury, ale nie mógł nic zrobić, domek był mocny i nie padł pod jego ciosami.
 Wtedy wilk użył podstępu:
 — Prosiątko kochane, — rzekł słod-