Strona:Elwira Korotyńska - Wiernuś.djvu/12

 Tak dotarli do Szwajcarji państwo i pies.
 Znalazłszy wygodne dla żony pomieszczenie, pan Lisiecki postanowił, jako wyborny turysta górski, pójść w góry aby nasyciwszy się widokiem cudnych krajobrazów orzeźwiony czystem powietrzem górskiem, powrócić do pracy gospodarczej.
 — No, Wiernuś! — mówił pewnego wieczora pan Lisiecki — wyruszamy jutro w góry...
 — Hau! hau! hau! — radośnie zaszczekał Wiernuś — bądź spokojny, nie zawiodę twego zaufania, ani na krok cię nie odstąpię...
 — Aby ci się tylko nie zdarzyło jakie nieszczęście! — zauważyła pani Lisiecka. — Tyle wypadków!
 Błagam cię, bądź ostrożny...
 — Wiernuś ze mną, czegoż więc się obawiasz, droga moja? Nie da mi on zginąć a i ślad stracić do pensjonatu. Powrócimy jutro wieczorem. Teraz prześpię się trochę, gdyż o świcie wyjść trzeba, aby przed nocą być z powrotem.