Strona:Elwira Korotyńska - Wiernuś.djvu/15

 Coś jakby dzwonienie, szmer jakiś, czujne jego złapało ucho.
 Może tu gdzieś w pobliżu są ludzie?
 Może kto pomoże mu wyratować?
 Puścił się Wiernuś, ile mu sił starczyło, węsząc, piszcząc i chwilami przeraźliwie wyjąc.
 Wycie jego w tej pustce, tej śnieżnej przestrzeni, rozlegało się donośnie i drżało na falach czystego, górskiego powietrza, jak dzwon pogrzebowy lub zawodzenie płaczek.
 Biegł i biegł bez odpocznienia, a wciąż kierując się w tą stronę, skąd słyszał przed chwilą jakby szmer dzwonka.
 — Ach! — w psiej piersi zadrżało serce z radości...
 Widzi zdala jakiś dom duży z cegieł cały, śliczny domek z wieżyczką i krzyż na szczycie błyszczący.
 — Tam muszą być ludzie! — pomyślał i pędem puścił się ku furcie.
 Furta była zamknięta! Ani jednego żywego stworzenia, ani nikogo, ktoby mógł go tam wpuścić!