Strona:Elwira Korotyńska - Wiernuś.djvu/9

 I oto jesteś znów z nami!
 Wiernuś nie wiedział, w którą stronę język obracać do lizania rąk swych przyjaciół, bo zewsząd otaczały go miłe, dobre twarze ludzi, których znał od urodzenia i którzy witali go teraz i głaskali naprzemiany.
 Machnął więc najpierw językiem po twarzyczce Maryni, potem pokolei wszystkich obdarzał swą psią pieszczotą.
 Wskoczył więc na ganek i z całej siły na zakończenie zaszczekał...
 Zdarzyło się raz, że pani Lisieckiej doktór kazał pojechać w góry, aby nadwątlone przejściami zdrowie podkrzepić.
 A że pan Lisiecki obawiał się puszczać żonę w tak daleką podróż, postanowił odwieźć ją i umieściwszy w jednym z pensjonatów powrócić na wieś.
 Wiernuś był bardzdo niespokojny, widząc przygotowania do podróży.
 — Czy aby go wezmą? — myślał.
 A może znów go zostawią i opuszczą?
 Oho! nie da się on teraz zostawić!
 Nauczyło go doświadczenie...
 Pan Lisiecki rozumiał swego psa,