Strona:Elwira Korotyńska - Wróbelek i kotka.djvu/11

Mruczysia, ta drapieżnica okrutna karmiła białego kociaka?!...
 Rozpacz Zosi doszła do ostatnich granic, gdy ujrzała w łapach kosmatych Mruczysi biedną drżącą ptaszynę!
 — Czekaj! ja ci pokażę, że potrafię się zemścić za twe okrucieństwo! — zawołała ze łzami Zosieńka — ja ci zabiorę twego kociaka i wyrzucę!
 Pochwyciła za grzbiet miauczącego z przerażenia kociaka i trzymając przy Mruczysi, trzęsła nim i unieść chciała ku oknu, aby go wyrzucić...
 Ale cóż się stało?
 Kotka, widząc swe dziecko w niebezpieczeństwie, upuściła na ziemię pwółżywego ze strachu wróbelka i całym pędem puściła się ku ratunkowi. Ale dziewczynka nie była okrutna; widząc, że wróbelek żyje i wyszedłszy z trwogi zaczyna się już poruszać, rzuciła kociaka Mruczysi, a sama podbiegła do ptaszyny.
 Jakżesz się ucieszyła widząc, że wróbelkowi nic a nic się nie stało! Obejrzała skrzydełka, przyglądała się nóżkom, czy pazur drapieżnicy nie za-