Strona:Elwira Korotyńska - Wróbelek i kotka.djvu/9

krzesła spoglądała nań krwiożercza Mruczysia.
 Gdyby o tem wiedział wróbelek, nie połakomiłby się napewno na ziarnka; wolałby się trochę przegłodzić...
 I naraz drapieżne zwierzę rzuciło się ku wróblowi, który ziarnka zajadał i wskoczyła na okno...
 Krzyk rozpaczy rozległ się w pokoiku i stuk padającego krzesełka.
 Spostrzegła Zosia co się dzieje. Ból ogarnął jej dobre serduszko...
 Co począć?
 Kotka rzuca się ku uciekającemu w śmiertelnej trwodze wróbelkowi, chce odpędzić — ale rozszalałe żądzą krwi stworzenie goni i goni zaciekle.
 Nie ujdzie łapek Mruczysi!..
 Odgania Zosia drapieżcę, tupie, klaszcze w rączki...
 Nie ulękła się i tego! Już, już dosięga nieszczęsną kruszynę...
 Jedna łapa porywa za skrzydełko wróbla, druga chce porwać za gardziołek...
 Biedna Zosia zaczęła krzyczeć, jak