Strona:Elwira Korotyńska - Zimowy gość.djvu/17

nieprzygotowane do podobnej zmiany w naturze.
 Wyło, wiało, rzucało gniazdkiem, wreszcie zasypało je śniegiem.
 Ledwie dysząc, osłabły od zmagania się z mrozem, wysunął się biedaczek z pod śniegu i cóż ujrzał?
 Pod drzewem leżała skostniała samiczka, jego ukochana małżonka.
 Ciałkiem rzucił się na ukochaną towarzyszkę, sądził że rozgrzeje swem ciepłem, ale nic nie zdołało rozbudzić w niej życia.
 Biedaczka, chcąc uciec od zasypującego ją śniegu wypadła z gniazda, a osłabiona i nawpół zmarznięta, skończyła na śnieżnych puchach swe życie.
 Smutno zaświegotał nasz Maciuś, żal ścisnął malutkie serduszko i o mało nie ułożył się wraz z samiczką w lodowatym grobowcu.
 Przypomniał jednak na czas swą drogą opiekunkę Oleńkę, która wczoraj jeszcze zaglądała do ich gniazdka i coś mówiła, jakby namawiała do porzuce-