Strona:Emil Pouvillon - Jep Bernadach.djvu/106

ganina Malhiberna? Nie... za nic... to nie jest moje miejsce!
 — Błagam księdza proboszcza!
 Z półotwartych drzwi plebanii wydobywał się zapach smarzonych ryb i słychać było jak masło pryska na blachę kuchni.
 Zresztą, moja dobra Aulari, już zapomniałem kiedym jadł obiad! Siedm godzin siedzenia w konfesyonale; jestem półżywy. A właśnie ryby usmarzone... w sam raz. Przesmarzone ryby licha warte...
 Aulari jęczała z rozpaczy.
 — Jeśli ksiądz proboszcz mnie opuści, wszystko będzie stracone! — wzdychała. — Mąż mój powiedział: »Niechże Jep się namyśli, jeśli dziś wieczór nie przyjdzie przeprosić, wszystko między nami skończone, raz na zawsze.«
 — Hm... więc... idę z wami moja zacna Aulari — zgodził się proboszcz.
 I głosem filuternym dodał:
 — Dla was moja Aulari, tylko dla was...
 W kuźni nakrywano właśnie do stołu. Gdy proboszcz ukazał się w drzwiach, Bepa, Jep i Malhibern, oddali mu ukłon, dragon nawet uchylił z gracyą swej czerwonej czapeczki. Czuł się do tego zobowiązanym jako gospodarz. Ten rewolucyonista nie był arogantem.
 — Może przeszkadzam? — spytał proboszcz. — Ale nie zabawię długo, mam tylko parę słów