Strona:Emil Pouvillon - Jep Bernadach.djvu/67

 — Cóż to za kłótnia, dalej do roboty! — krzyknął sote-abbat.
 Tak się to prędko stało, że Jep nie miał czasu zaprotestować, trzej ludzie zgięci w kabłąk rzucili się naprzód. Ale ani kropla nie spłynęła z prasy, śruba nie obróciła się ani odrobiny. Galderyk pienił się.
 — Jeszcze raz... ira de Dieul... jeszcze raz! — zawołał. Z zacieśniętymi zębami pchał co sił, ale ten drugi wysiłek pozostał równie bezskutecznym, jak pierwszy.
 — Zaczarowana chyba, ta twoja maszyna! — rzekł Galderyk do kierownika.
 — Daremnie upierać się — odrzekł — jeszcze jeden człowiek do drąga a jakoś to pójdzie!
 — Ten, chyba ma dosyć — rzekł Jep wskazując na brata — dajcie mu się wydychać. Teraz my trzej!
 Galderyk dyszał. Tego, czemu on nie podołał, Jep nie zrobi, to pewna, zaraz, za małą chwilkę zbłaźni się.
 — Dobrze! — rzekł ustępując miejsca bratu — ale ostrzegam cię, że to trochę trudniejsze jak wbijanie gwoździ w ośle kopyto.
 — Ano, zobaczymy! — odrzekł Jep zdejmując surdut i rzucając go na ręce Bepy.
 — Trzymaj się ostro rekrucie, patrzą na ciebie! — rzekł kowal.