Strona:Emil Pouvillon - Jep Bernadach.djvu/68

 — Weź dużo powietrza w płuca — radził nauczyciel; — to cię odświeży.
 Filip i Jan Cadéne przysunęli się, żywo zainteresowani tym wyścigiem, który odbywał się pomiędzy braćmi, znanymi już jako rywale. Skrzyżowawszy ramiona Galderyk, drwiąco i bezczelnie uśmiechnięty oczekiwał niepowodzenia brata młodszego. Ale śmiał się nie długo.
 Przy pierwszem pociśnięciu śruba ustąpiła, miazga spłaszczyła się, a maszyna raz puszczona w ruch funkcyonowała dalej normalnie.
 — To było ładne, mój mały! — gratulował dragon, podczas gdy trzej ludzie dyszeli ciężko.
 Jep tryumfował skromnie. Wysiłek napędził mu tylko nieco krwi do twarzy. Uśmiechał się do Bepy.
 — Dam ci zaraz piękną skibę bułki z oliwą, zasłużyłeś na nią! — rzekła.
 Filip prosił, by Jep pozwolił mu dotknąć swych ramion. Nie mógł się dosyć nadziwić.
 — Ani za grosz tłuszczu... same muskuły!... Powiedziałby kto... dziewczyna... a silne to jak zapaśnik.
 — Nie radzę ci drażnić się z nim — zalecał Bepie Jojotte — wziąłby cię zaraz pod siebie!
 Jan Cadéne parsknął śmiechem.
 Bepa zwróciła się do niego:
 — Ano spróbuj ty, co się śmiejesz, zobaczysz czy nie umiem się bronić!