Strona:Emil Pouvillon - Jep Bernadach.djvu/84

cnego tu pana radnego municypalnego, by ich połączył bez zwłoki węzłami małżeńskimi.
 I zwracając się do starego Bernadacha, spytał:
 — Jakże, godzisz się stary?
 — Dobrze, jestem gotów! Niech tylko pokażą mi papiery i niech zdejmą maski; nie mam zwyczaju łączyć ludzi z papierem na twarzy.
 — Tak, tak, niech zdejmą maski! — przytakiwał Galderyk, który wietrzył jakiś podstęp i obawiał się psikusa, ze strony młodszego brata.
 — Zdejmą maski jutro, przy posypywaniu głów popiołem środopostnym — odrzekł Jojotte, — tymczasem jednak nie wolno ich tykać.
 — Nie wolno? Ejże, ja spróbuję! — zawołał Galderyk, rzucając się na Jepa.
 Usiłował mu zedrzeć maskę.
 Jep sparował atak mistrzowskim ciosem pięści. Galderyk się zdumiał.
 — Ha, ha, zdaje mi się, że panienka umie odpowiadać godnie! — śmiał się Jan Cadéne.
 Płeć bijącego przestała być wątpliwą. Galderyk wściekły rzucił się na przeciwnika. Rozpoczęła się bitka. Ciosy padały tak gęsto, że nikt nie odważył się rozdzielić walczących.
 — Zedrę z ciebie skórę! — ryczał Galderyk.
 — Pilnuj swojej! — odrzekł Jep, nie zmieniając już głosu. Zresztą było to zbytecznem. Policzek Galderyka zrzucił z twarzy Jepa maskę. Bracia walczyli już teraz z otwartemi przyłbicami.