Obiecały tedy książęta domów i przedni pokoleń izraelskich i tysiącznicy i setnicy i przełożeni majętności królewskich, i dali na robotę domu Bożego złota talentów pięć tysięcy i dziesięć tysięcy czerwonych złotych: srebra talentów dziesięć tysięcy, a miedzi talentów ośmnaście tysięcy i żelaza talentów sto tysięcy. I u kogokolwiek się nalazło kamienie, dali do skarbu domu Pańskiego.
I weselił się lud, gdy śluby dobrowolnie ślubowali, bo całem sercem ofiarowali je Panu. Ale i król Dawid weselił się weselem wielkiem i błogosławił Panu przede wszystkiem zebraniem i mówił:
„Błogosławionyś jest, Panie, Boże lzraela, ojca naszego, od wieku do wieku. Twoja jest, Panie, wielmożność i moc i sława i zwycięstwo i Tobie chwała, bo wszystko, co jest na niebie i na ziemi. Twoje jest: Twoje, Panie, królestwo, i Tyś jest nade wszystkiemi książęty. Twoje są bogactwa i Twoja jest sława: Ty panujesz nad wszystkiemi, w ręce Twojej moc i możność: w ręce Twojej wielkość i rozkazowanie wszystkich.
Teraz tedy, Boże nasz, wyznawamy Tobie i chwalimy imię Twoje sławne. Cożem ja i co jest lud mój, żebyśmy mogli to wszystko obiecować? Twoje jest wszystko, a cośmy z ręki Twej wzięli, daliśmy Tobie. Bośmy goście przed Tobą i przychodniowie, jako i wszyscy ojcowie nasi. Dni nasze jako cień na ziemi, a niemasz żadnego przedłużenia.
Panie, Boże nasz, wszystek ten dostatek, któryśmy zgotowali na budowanie domu imieniowi Twemu świętemu, jest z ręki Twojej, i Twoje jest wszystko. Wiem, Boże mój, że serc doświadczasz i szczerość miłujesz: przetoż i ja w szczerości serca mego ochotniem ofiarował to wszystko, i lud Twój, który się tu znalazł, widziałem z wielkiem weselem ofiarujący Tobie dary.
Panie, Boże Abrahama, Izaaka i Izraela, ojców naszych, zachowajże na wieki tę wolę serca ich, a niech zawdy ta ich myśl trwa ku czci Twojej.“ (I. Paralip. 29. 1-17)
∗ ∗
∗ |
