ko” członek honorowy Tow. Górnośląskiego ks. Emil Nikel, skomponował melodię.
Ligoń zestawił nawet dwa oryginalne śpiewniczki: jeden, narodowy pod tytułem „Iskra miłości” z Górnego Sląska, czyli odłamek śpiewu historyczno-narodowego”, drugi więcej towarzyski, pod nazwą „Piosnki zabawne”[1].
Już wtedy lud nadzwyczaj lubił teatry, ale trudno było o sztuki teatralne. Kilka napisał Miarka, a te do dziś są znane, jak „Błogosławieństwo Matki”, „Dzwonek św. Jadwigi”, „Stawka”, „Rewolucja kobiet”, „Kulturnik”, „Żuawi” itd. Za to w zapomnienie, może niezasłużone, poszły sceniczne utwory Ligonia, jak „Nawrócony”, „Dobry syn”, „Więzień”, „Los sieroty” i inne. Po największej części były drukowane nakładem ks. Przyniczyńskiego. Syn Ligonia Adolf opracował według niemieckich wzorów następujące „komedyjki”: „Ostatnia stancja”, „Głupi Walek”, „Telefon”, „Śmierć podczas życia”.
- ↑ „Iskra miłości” dopiero w 30 rocznicę śmierci autora wyszła drukiem u Miarki w Mikołowie (1919). „Piosnki zabawne” były swego czasu drukowane nakładem „Gazety Górnośląskiej”, ale dawno gdzieś przepadły.
