W przełomowy dla Śląska okres plebiscytu przypada 85-ta rocznica śmierci śp. ks. Konstantego Damrotha. Stojąc u Polski bram, uczczić musimy wieszcza, którego myśl o połączeniu Śląska z polską macierzą nigdy nie opuściła, który i w najcięższych chwilach wbrew nadziei żywił nadzieję i, aczkolwiek osobiście mało znany, bo ukryty pod pseudonimem Czesława Lubińskiego, pismami swemi jak słup ognisty szedł przed ludem śląskim, oświecając mu drogą do — Polski.
Aby zebrać jaknajwięcej materiału do życiorysu, ogłoszono w „Pielgrzymie“ Pelplińskim (1919, nr. 127) odnośną prośbą do znajomych i przyjaciół. Powtórzyły ją „Gazeta Toruńska“ i „Nowiny“ Opolskie. Wszyscy, którzy wskutek tej odezwy nadesłali jakibądź przyczynek do biografii, niech raczą jeszcze raz na tej drodze przyjąć najserdeczniejsze podziękowanie.
Mikołów na Górnym Śląsku, w lutym 1920 r.
Pierwszy nakład niniejszego życiorysu po sześciu tygodniach był wyczerpany. Opracowując wydanie drugie, uwzględniłem biografję, przez ks. Kuderę napisaną („Katolik“, Bytom, 1920) jakoteż różne notatki, umieszczone w gazetach z powodu 25 rocznicy śmierci poety.
Postać ks. Damrotha to dla Śląska program tej treści: nie niemczyć się! Niechże i nowe wydanie życiorysu przyczyni się cośkolwiek do pogłębienia poczucia narodowego na Śląsku.
Mikołów, w kwietniu 1920 r.
