Strona:Emil Zola - Germinal.djvu/110

 Rozmawiała jeszcze z kwandrans, a potem wybiegła szybko narzekając, że zupa dotąd nie gotowa. Dzieci szły znowu do szkoły, a w drzwiach półotwartych mieszkań widać było głowy ciekawych kobiet spoglądających na panią Hennebeau, która szła chodnikiem z gośćmi i wskazywała im różne rzeczy, tłumacząc urządzenie kolonij robotniczych. Robotnik kopiący w ogrodzie, podniósł na chwilę głowę, kilka kur spłoszonych przebiegło przez ogrody.
 Maheude wracając do domu spotkała się nos w nos z panią Levaque, która wyszła z domu, by schwytać w przelocie doktora Vanderhaghen, lekarza kolonii, małego, wiecznie spieszącego się człeczka, który z powodu przeciążenia pracą, porad lekarskich udzielał nie zatrzymując się wcale.
 — Panie doktorze — mówiła Levaque — sypiać całkiem nie mogę, wszystko mnie boli, chciałabym się poradzić.
 Mówił wszystkim „ty“. Rzekł tedy nie zatrzymując się:
 — Daj mi spokój! Pijesz za wiele kawy!
 — Panie doktorze, proszę odwiedzić mego męża — ozwała się Maheude — ciągle go bolą nogi, czuje się słabym...
 — To ty go osłabiasz! Daj mi święty spokój!
 Obie kobiety wzruszyły ramionami, spoglądając za oddalającym się lekarzem.
 — Wstąp do mnie! — poczęła Levaque. — Mam ci coś powiedzieć, a przytem musisz się ze mną napić kawy. Świeżo zrobiłam.
 Maheude wzbraniała się, ale w końcu uległa. Cóż to znaczy? Ot łyk jeden, by nie obrazić odmową.
 Izba czarna była od brudu, na podłodze i ścianach świeciły tłuste plamy, kredens i stół pokryte były obrzydliwemi warstwami błota, a odór tego niechlujstwa zapierał oddech w piersiach. U ognia z łokciami spartymi o stół siedział Bouteloup z nosem zwieszonym nad talerzem. Był barczysty, ruchy miał dobroduszne, pełne prostoty i młodo wyglądał bardzo na swoje trzydzieści pięć lat. Kończył jeść zupę spoglądając na małego Achilla, starszego syna Filomeny, który poczynał właśnie trzeci rok życia, stojącego przed nim z miną natrętnego, łakomego