Strona:Emil Zola - Germinal.djvu/128

kować za to? O nie... raczej wszystkim oczy wydrapię paznokciami!
 Głosy przecichły. Stefan widział jeszcze przez chwilę białe, rozwiane włosy Brulei gwałtowne gesty chudych ramion, potem znikła w ciemności. Ale z tyłu za nim, szło dwu młodych hajerów romawiając. Był to Zacharyasz ze swym przyjacielem Mouquetem.
 — Wiesz — mówił Mouquet — zjemy teraz podwieczorek, a potem do Wulkanu... dobrze?
 — I owszem, ale za małą chwilkę, mam pewien interes.
 — Jaki?
 Mouquet obrócił się i ujrzał wychodzącą ze sortowni Filomenę. Zrozumiał.
 — Ach, tak... no, to pójdę naprzód.
 — Dobrze, za małą chwilkę przyjdę tam.
 Mouquet odszedł. Niebawem spotkał swego ojca, starego Mouąqua, wychodzącego z kopalni. Ojciec i syn powiedzieli sobie dobry wieczór i każdy poszedł w swą stronę, syn gościńcem ku Montsou, ojciec nad kanałem biegącą przez pola ścieżką.
 Zacharyasz popychał Filomenę w tę samą stronę. Opierała się, nie chciała teraz... mówiła, że nie ma czasu. Zresztą cóż za przyjemność widywać się ciągle tylko na polu, zwłaszcza w zimie, gdy błoto, a niema zboża, by się w niem położyć.
 — Ale nie o to idzie! — szeptał zniecierpliwiony — Mam ci coś powiedzieć.
 Otoczył ją ramieniem i łagodnie prowadził w parów, a gdy znikła im z oczu kopalnia zapytał czy ma pieniądze.
 — A to na co? — spytała.
 Zmieszał się bardzo i począł opowiadać, że winien jest komuś dwa franki, a rodzinę jego doprowadziłoby do rospaczy gdyby prosił o pieniądze.
 — Nie pleć! — zawołała, — Widziałam przecież doskonale Mouqueta. Chcesz z nim iść do Wulkanu, do tych obrzydliwych śpiewaczek... no przyznaj się!