Strona:Emil Zola - Germinal.djvu/212

jeszcze z pięć minut w ciągu których wzrastało ciągle pomieszanie delegatów.
 Wreszcie wszedł pan Hennebeau, w zapiętym po wojskowemu surducie z wstążeczką orderową w butonierce. Przemówił pierwszy.
 — A, przyszliście? Słyszałem, że zaczynacie rewolucyę... co?
 Urwał i z zimą grzecznością wskazując fotele rzekł:
 — Siadajcież, właśnie chciałem z wami pomówić.
 Górnicy obejrzeli kosztowne fotele. Kilku usiadło, inni przerażeni widokiem obić jedwabnych pokrytych haftem woleli stać.
 Zapanowała cisza. Pan Hennebeau zanurzył się w fotel pod kominkiem stojący, szybko przeliczył górników, starając sobie przytem zapamiętać ich twarze. Poznał naprzód Pierrona kulącego się z tyłu, a potem zawisł wzrokiem na twarzy Stefana, który siedział naprzeciw niego.
 — No i cóż mi powiecie? — spytał.
 Był pewny, że Stefan pocznie przemowę i zdziwił się widząc, że naprzód występuje Maheu. Nie mógł się powstrzymać i rzekł:
 — Jakto? To wy Maheu... wy najlepszy robotnik, człek rozumny i rozważny, weteran Montsou, którego rodzina pracuje od czasu pierwszego ruszenia kilofem. O, to mnie martwi, bardzo martwi, że wy stajecie na czele niezadowolonych.
 Maheu słuchał patrząc w ziemię, potem, zaczął mówić głucho, jąkając się:
 Panie dyrektorze! Właśnie dlatego że jestem człowiekiem uczciwym i spokojnym wybrali mnie koledzy, bym przemawiał. To panu dyrektorowi powinno być dowodem, że nie idzie nam o bunt ani nieporządki jakie wzniecają ludzie źli, by wywołać rozruchy. Chcemy jeno sprawiedliwości, znużył nas ciągły głód i wydaje się nam że przyszedł czas przedsięwzięcia czegoś, coby nam zapewniło choćby chleb powszedni.
 Głos jego stał się pewniejszy. Podniósł głowę i patrząc w oczy dyrektorowi ciągnął dalej.