Strona:Emil Zola - Germinal.djvu/51

nim spokojnie na brzuchu i oparła brodę na jednej dłoni, drugą wsuwając powoli chleb do ust.
 Lampy stojące pośrodku oświecały teraz dość jasno oboje. Katarzyna spoglądała nań przez chwilę w milczeniu. Zapewne podobał jej się. Miał delikatne rysy twarzy i czarny wąs. Lekki uśmiech pojawił się na jej wargach.
 — Więc byłeś maszynistą... i wygnano cię z kolei?... A czemuż to?
 — Dałem w twarz przełożonemu.
 Zdumiała się niezmiernie, gdyż wrodzone miała poczucie konieczności poddańczego, ślepego posłuszeństwa. Nie mogła tego poprostu pojąć.
 — Muszę dodać — ciągnął dalej Stefan — że byłem pijany. Gdy się napiję wpadam w szał i zabić bym gotów siebie i wszystkich. Tak, wystarczy mi wypić tylko dwa kieliszki, a czuje już ochotę do awantur. Potem choruję dwa dni.
 — Nie powinieneś pić! — rzekła poważnie.
 — O, nie bój się, nie robię tego często... znam siebie!
 Potrząsnął głową. Czuł do wódki nienawiść, straszną nienawiść ostatniego potomka rasy pijaków, który odziedziczył po przodkach krew zregenerowaną, do tego stopnia zdenerwowany organizm, że kropla alkoholu stawała się dlań trucizną.
 — Żal mi tylko matki, bo wyrzucić ją musiano pewnie na ulicę! — rzekł przełknąwszy spory kęs chleba. — Dawniej posyłałem jej od czasu do czasu po pięć franków... teraz... skądżebym wziął!
 — A gdzie jest twoja matka?
 — W Paryżu... jest praczką przy ulicy de la Goutte d’Or.
 Zapanowało milczenie. Stefan zapadł w rozpamiętywanie swego minionego życia, a w oczach jego pojawił się jak zazwyczaj strach, strach przed czemś nieznanem, drzemiący mimo młodych lat na dnie jego duszy.
 Chwilę wpatrywał się w ciemności chodnika, a przez duszę osępioną tą czernią, duszną atmosferą płynęły mu wspomnienia młodości. Widział swą matkę, gdy młoda