Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/103

rze. Atoli zły los uwziął się widocznie na „Union“, gdyż w pięć dni później statek się rozbił koło Fidżi-Lewu, a załoga została napadnięta i zjedzona przez tych okropnych amatorów mięsa ludzkiego.
 — Czyż ci nieszczęśliwcy nie mogli się bronić?
 — Polinezyjczycy są odważni i nie boją się broni palnej. Gdy jaki okręt zawinie do ich brzegów, wówczas nic ich nie zdoła powstrzymać: ze straszliwą śmiałością wdzierają się na burty i…
 Nie dokończył zdania. Pochylił się nagle nad burtą i z głęboką uwagą przyglądał się wodzie, która wznosiła się w kształcie dużej fali, kołysząc „Nową Georgją“.
 — Uderzyliśmy! — zawołał.
 — Gdzie? — spytała Anna, blednąc.
 — O dno.
 — Pewno się mylisz.
 W tejże chwili na przodzie okrętu podniosła się silna wrzawa. Majtkowie zaczęli biegać od bakortu do sztymborku, zasypując się wzajemnie gradem krzyżowych pytań i odpowiedzi.
 — Czy natknęliśmy się na jakąś skałę?
 — Nie widzę żadnej.
 — Czy nie rozbiliśmy się?
 — Nie!
 — Tak!
 — Ależ okręt ociera się o dno!
 — Zbadajcie, co się stało! — krzyczał stary Asthor. — Prędzej, bo może być za późno!
 Kapitan Hill, opanowany wielkiem wzruszeniem, zupełnie zresztą zrozumiałem, skoro statek