Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/128

mnie chcieli uśmiercić. Ale… zdaje mi się, że nie jesteś sam…
 — Podziękuj przedewszystkiem temu oto panu, kapitanowi Hill, dowódcy okrętu „Nowa Georgja“. On przybył tu umyślnie, by ocalić was wszystkich.
 Chudzielec skłonił się, aż mu zachrzęściły w krzyżach wszystkie kości, i rzekł:
 — Dziękuję panu w imieniu wszystkich towarzyszy, którzy — zaręczam panu — bardzo się ucieszą pańskim widokiem, jeżeli jeszcze odnajdziemy ich żywych.
 — Czemubyśmy nie mieli znaleźć ich żywych? — zapytał kapitan, odwzajemniwszy się ukłonem.
 — Jeżeli się nie pospieszycie, trzeba będzie ich szukać w dole, gdzie spoczną zwłoki króla. By God! Te dzikusy nie lubią w takich sprawach marudzić!
 — Czy wzięto ich w niewolę? — spytał Bill.
 — Co do jednego.
 — A ty jakim sposobem zostałeś na wolności?
 — He! he! — zaśmiał się tamten. — Powiązali mnie jak serdelek… ale jestem taki chudy, że udało mi się wyśliznąć z powrozów i dać drapaka.
 — Ścigali cię? — spytał kapitan.
 — A jakże!… ale mam nogi długie a ciało lekkie, więc zdołałem chybcikiem dostać się do lasu.
 — Kiedy uciekłeś? — pytał Bill.
 — Niedawno.
 — A więc te krzyki, któreśmy słyszeli?…